I can fade away and just say that I'm happy. Now leave me alone.

Νέοι, λάτρεις της μουσικής, οπαδοί της τέχνης. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα, κοινή συνήθεια που διατρέχει και τις τρεις αυτές ομάδες και είναι η αγάπη για το ανόμημα. Oι άνθρωποι λατρεύουμε τις παραβιάσεις των κανόνων, τις επαναστάσεις και τον zero-fuck-giving τρόπο ζωής. Όλα αυτά τα βρίσκουμε συναρπαστικά. Θα προτιμούσαμε βέβαια να μην εμπλεκόμασταν και πολύ στο ποιοι συγκεκριμένοι κανόνες παραβιάζονται ή ποιος ακριβώς επαναστάτησε προς ποια κατεύθυνση αφού είναι η ίδια η πράξη που αγαπάμε τόσο πολύ. Παράβαση για χάρη της παράβασης! Είναι "ροκ εν ρολ", είναι "πανκ", είναι "τέχνη". Είναι προγραμματισμένο πάνω στην όλη αντίληψή που έχουμε για τους αντιδραστικούς νέους, στη ρομαντική ιδέα που δημιουργούμε για έναν καλλιτέχνη και πιθανώς στον ίδιο τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Θα έχετε σίγουρα ακούσει και ανθρώπους να προτείνουν κανόνες υπέρ της: «Κάθε τέχνη που εξοργίζει τους ανθρώπους σημαίνει ότι κάνει καλά τη δουλειά της» ή κάτι του τύπου «Ο σκοπός της τέχνης είναι να προσβάλει τις ευαισθησίες μας». Αυτό πολύ συχνά μεταφράζεται σε κάτι ελαφρώς διαφορετικό: «Κάθε τέχνη που εξοργίζει τους άλλους ανθρώπους σημαίνει ότι κάνει τη δουλειά της». «Ο σκοπός της τέχνης είναι να προσβάλει τις ευαισθησίες των ανθρώπων που ήδη περιφρονώ».

Πρόσφατα άκουγα τον Kelefa Sanneh (New Yorker) σε ένα podcast του CBC να μιλάει για το τελευταίο του άρθρο που ήταν σχετικό με τους Odd Future. Δεν θέλω να αναλωθώ αυτή τη στιγμή στην ηθική διάσταση των στίχων τους, αλλά σε κάτι που είπε ο Sanneh όταν ρωτήθηκε για αυτούς τους στίχους - συγκεκριμένα, αυτούς που προέρχονται από τον Tyler, the Creator – που μου έκανε εντύπωση. "He wants to convey that sense of heedlessness. That sense of not caring about what anyone says."

Παρατηρήστε τώρα τον τρόπο με τον οποίο δημιουργείται αυτός ο ισχυρισμός. Λέει ότι το μήνυμα που μεταφέρεται είναι η ίδια η αδιαφορία. Tώρα το ποιες συγκεκριμένες νόρμες παραβιάζονται για να το μεταφέρουν αυτό, είναι σχεδόν εκτός θέματος. Έτσι και αλλιώς είμαστε συνηθισμένοι στο να κυνηγάμε το πλασάρισμα μιας πρότασης και όχι τις λεπτομέρειες της.

"I lose myself in the rituals of bad art / In failure I want to give up but I can tell / My heartbreak is too sentimental for you / I'm high, high on madness / These are my combined failures / I understand infatuation, rejection / They can connect and become everything / Everything that's torn up in your life / But come with me, I want to show you something / The original wound, the origin of the world."

Μάλλον όλοι θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε ότι ορισμένες παραβάσεις είναι πιο χρήσιμες από άλλες. Ότι ορισμένοι κανόνες αξίζουν να αμφισβητηθούν και άλλοι είναι πραγματικά πολύ ορθοί. Παρόλα αυτά, η διαδικασία του ξεκαθαρίσματός τους μπορεί να μετατραπεί σε πραγματική ευθύνη. Περιλαμβάνει πράγματα όπως περίπλοκη σκέψη και σοβαρή ηθική λογική, τα οποία, ομολογουμένως, δεν είναι και πάντα ένα “πάρτυ”. Από την άλλη, το συναίσθημα της ίδιας της παράβασης… Αυτό, μάλιστα! Αυτό θα αγκαλιαστεί από ένα μεγάλο κοινό ως ένα είδος “απρόσεκτης ελευθερίας” και θα είναι σχεδόν εθιστικό.

Η μεγάλη, έξυπνη ιδέα λοιπόν που είχαν πολλοί life coaches αλλά και καλλιτέχνες (ιδιαίτερα της ποπ) ήταν να επανασυνδέσουν αυτή την αίσθηση της παραβίασης των κανόνων και της ελευθερίας με την έννοια του “Απλά Να Είσαι Ο Εαυτός Σου”. Πάρτε σαν παράδειγμα την Lady Gaga ή στη εγχώρια μορφή του, τη Φουρέιρα. Σχεδόν τα πάντα σχετικά με αυτές βασίζονται στην ιδέα ότι απλώς το να είσαι και να εκφράζεις τον εαυτό σου είναι μια ριζοσπαστική, “παραβατική” πράξη. Ο λόγος που αυτό τώρα γίνεται εν μέρει πειστικό, είναι γιατί τοποθετoύν ολόκληρη την αισθητική τους στον κόσμο των ανθρώπων που πραγματικά αψηφούν την κοινωνία απλώς και μόνο με το να είναι οι εαυτοί τους. Οποιοσδήποτε είναι ομοφυλόφιλος, αμφιφυλόφιλος, τρανς. Γυναίκες που θέλουν να αποκτήσουν οποιαδήποτε εξουσία ή σεβασμό. Μετανάστες. Ακόμη και φιλόδοξοι καλλιτέχνες ή και καθημερινά άτομα που εκείνες θα επιμένουν ότι είναι σούπερ σταρς (αυτό το είδος σκέψης εν τω μεταξύ προσβάλλει την όλη αντίληψη του κόσμου περί σεμνότητας). Μερικές φορές μάλιστα, τα συμπτύσσουν όλα αυτά σε ένα πράγμα, έτσι ώστε η παράβαση του να φοράς ένα φόρεμα φτιαγμένο από κρέας στα MTV Video Music Awards, λειτουργεί (και έχει υπονοηθεί τώρα αυτό), εν συντομία, στην ίδια αρχή της παράβασης του να θέλεις να υπηρετήσεις στο στρατό ενώ είσαι ανοιχτά γκέι.

Κάποια στιγμή λοιπόν, αυτό αρχίζει να γίνεται one-size-fits-all. Γιατί όπως συμβαίνει, η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων έχoυν κάτι πάνω τους για το οποίο είναι πεπεισμένοι ότι ο κόσμος τους επιτίθεται και τους καταπιέζει, είτε αυτό το πράγμα είναι τεράστια σημαντικό, είτε μικροσκοπικό. Πώς μπορούμε λοιπόν να μην αγαπήσουμε κάποιον που μας λέει ότι μπορούμε να γίνουμε badass παραβάτες απλά και μόνο κάνοντας ακριβώς αυτό που θέλουμε ούτως ή άλλως;

Η Gaga, για την ιστορία, είναι πολύ καλή στο να εκμεταλλεύεται αυτό ακριβώς το μήνυμα. Κάθε της νέο άλμπουμ, δουλεύει το ίδιο θέμα. Και κάθε επόμενο της, το κάνει όλο και πιο σκληρά. Όσο περνάνε τα χρόνια όμως, προστίθεται και ένα εμπορικό μπόνους: Η επιτυχία της σαν σούπερ σταρ, αρχίζει να μοιάζει με απόδειξη ότι η ριζοσπαστική έκφραση του εαυτού μας, λειτουργεί. Ότι μπορείς να εξυμνηθείς και να ανταμειφθείς γι' αυτήν.

Δεν είναι ακριβώς ότι θέλω να είμαι κυνική με αυτή την ιδέα, αλλά υπάρχει κάτι σε όλο αυτό που με ενοχλεί. Το αισθάνομαι ημιτελές. Ναι, είναι ένα γενναιόδωρο είδος ελευθερίας που προσφέρεις στους ανθρώπους, και υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι που το χρειάζονται πραγματικά. Άνθρωποι που χρειάζονται αυτή την έμπνευση για να εμπιστευτούν και να ακολουθήσουν τις δικές τους επιθυμίες. Ναι, είναι καθολικά “ωραίo”. Και ναι, πείτε μας να είμαστε οι εαυτoί μας και να αγαπάμε τους εαυτούς μας αλλά αφήστε μας να λύσουμε τη μοναδική, προσωπική ερώτηση για το ποιοι ακριβώς είμαστε.

"If you never see ’em coming, you’ll never have to hide."

Για μένα, η συγκίνηση όλου αυτού τελειώνει πολύ γρήγορα και οδηγεί κατευθείαν σε περίπλοκες ερωτήσεις. Ας πούμε, δεν είναι δύο τελείως διαφορετικές οδηγίες το “να είσαι ο εαυτός σου” και το “να γίνεις αυτό που θέλεις να είσαι”; Ποιος φιλοδοξείς να είσαι και πώς θα φτάσεις εκεί; Μπορεί να ακούγονται σαν υπαρξιακές, ομφαλοσκοπικές ερωτήσεις, αλλά είναι ακριβώς το είδος των ερωτημάτων που ας πούμε προσωπικά με στρέφουν στη μουσική και την τέχνη για να με βοηθήσουν να πάρω μια απάντηση.

Αν το σκεφτείτε, ούτως ή άλλως, κάθε τραγούδι που ακούτε σας δείχνει έναν άλλο νέο τρόπο ύπαρξης στον κόσμο και σας επιτρέπει να τον δοκιμάσετε να δείτε αν σας κάνει κιόλας. Η συλλογή της μουσικής σας, περιέχει χίλιους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους νιώθετε αγάπη, χίλιους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους νιώθετε δυνατοί και αμέτρητες διαφορετικές στάσεις που υιοθετείτε προς τον κόσμο γύρω σας. Ένα τεράστιο μέρος του γιατί ακούω μουσική είναι να κατανοώ τις νέες (στάσεις).

Ο συνεχής ύμνος του “Να Είσαι Ο Εαυτός Σου Και Να Εκφράζεσαι” είναι άλλος ένας τρόπος να νιώσεις δυνατός και ελεύθερος, ναι. Αλλά ενώ μας προσφέρει άλλο ένα στυλ ζωής, στην πραγματικότητα δεν μας λέει και τόσα πολλά για το πώς ακριβώς να τη ζήσουμε. Μας εμπνέει να εκφραστούμε, ναι, αλλά δε μας βοηθάει και πολύ στο να καταλάβουμε ποιος είναι αυτός ο εαυτός που θέλουμε να εκφράσουμε. Κάποια στιγμή αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι το μόνο που λένε πραγματικά όλοι αυτοί, είναι ότι πρέπει όλοι να λέμε αυτό που πραγματικά θέλουμε να λέμε. Τι γίνεται όμως με αυτό το περίεργο και περίπλοκο μέρος όλου αυτού, όπου καταλαβαίνουμε ακριβώς τι είναι αυτό που λέμε;

"I wish I was equal, if only that simple / I wish I was people.”

Είμαι σίγουρη ότι με το να το ρωτάω αυτό, με κάνει, για να παραφράσω τη Gaga, all drag and no queen. Αλλά μου φαίνεται σημαντικό, ειδικά σε έναν κόσμο ο οποίος είναι ήδη επιρρεπής στο να ερωτεύεται γενναίες, απρόσεκτες στάσεις απλά και μόνο για τις ίδιες τις στάσεις, αντί για το τι αυτές μπορεί να σημαίνουν.

""I'm stupid / So stupid / And nothing in the world's gonna change my mind / So you can suck it”